Touwbondage,
Hoe, mijn, oh zo moeilijke start hiermee in het verleden, om kon draaien naar een enorme creatieve uitdaging. En bezig zijn met touw, iets is geworden door de jaren heen, waar ik heel veel, heel graag mee bezig ben.
Als ik mezelf een beetje dacht te kennen toen, ben ik altijd het “men pakt een draadnagel slaat het in een plank hout” type geweest. Oftewel ik heb de genen gemist waarmee je kunt breien en punniken.
Dit resulteerde in het feit dat ik bondage (met touw bezig zijn, moet ik hier eigenlijk zeggen) oorspronkelijk eigenlijk helemaal niets vond om mee bezig te zijn. Ik deed het wel maar dan alleen als middel tot even snel iemand vastzetten. En pakte bij voorkeur al, de bestaande materialen daarvoor zoals, boeien.
Dit was geen enkel probleem toen ik (BD)SM nog puur als hobby uitoefende (een enkele vaste privé persoon / slaaf) en daarmee van doen had.
Tja, maar toen kwam het moment waarop ik de gelegenheid kreeg om van hobby ook werk te maken en ga je werken in gerenommeerde studio’s. En kwam er al heel snel achter dat het dan toch net even anders werkt (er zijn wel degelijk mensen / subs die van touw en dat voelen houden).
Los van het feit dat ik mijzelf al heel snel betrapte op een honger, naar nieuwsgierigheid en leren. Leren van wat ik niet machtig was en daaronder viel dus ook werken met touw.
De eerste studio was dat nog niet zo een heel erg groot probleem, de tweede studio was anders. Die momenten waarop er geen afspraken en sessies stonden en we met een klein team bij elkaar zaten, werden opgevuld met oefenen, bijleren, vaardigheden uitbreiden. Ik hoor een collega (nog als de dag van gisteren) verschillende uitspraken doen en zeggen. Zoals de fameuze uitspraak tegen 1 van die slavinnen en mij, “hup lopen naar de studio jij, we gaan bonderen oefenen”. En als we dan bezig waren en mijn collega had een deel touw bij die slavin gedaan (waarbij ik stond te kijken) riep ze dingen als, “zie je, als je dit hebt en je doet dat, krijg je deze situatie en kun je o.a. dat en daar naartoe met je touw”.
Ik stond erbij, letterlijk, keek ernaar en dacht “het zal best, voor mij is het abacadabra, ik zie en snap het niet”. Onnodig te zeggen dat dit best een tijd de situatie is geweest.
Maar ja, dan ben ik iemand die dat ook weer niet van mijzelf uit kan staan en vind dat ik het moet (kunnen) leren. Als perfectionist nog niet beseffende dat juist deze eigenschap maakt dat het nog moeilijker is, maar in mijn woordenboek iets niet bestaat van, dat kan ik niet.
Met veel oefenen, veel kijken naar, veel leren over de anatomie, het eindeloos bekijken van filmpjes op internet. Dat heden te dagen nog steeds doen en vragen vragen vragen. Kan ik nu zeggen “ja, ik kan het. Ja, ik snap het. Ja, ik vind het leuk om te doen. Ja, de uitdaging om te creëren is oneindig en uitdagend.
Tot zover nu even over mij en mijn leer en ontdekkingsreis.
Touw, tja wat zal ik hier nu er verder over vertellen.
In ieder geval geeft touw mij de gelegenheid om al mijn creativiteit, inventiviteit, fantasie en inlevingsvermogen ten volle in kwijt te kunnen en is er in mijn hoofd geen enkele grens aan de mogelijkheden die ik bij het gebruik van touw heb. Dat op zichzelf komt jouw ten goede en geeft je de nodige voordelen, of toch juist niet?
Het is een heerlijk materiaal om te voelen wanneer het door mijn handen glijd tijdens het rijgen als ik met jou lichaam bezig ben.
Of dat nu is om je aan te kleden, vast te zetten, helemaal in te snoeren van top tot teen, of je voor te berijden in aanloop naar één van mijn brainstormen? Er is altijd die kans om dat uit te vinden als je nieuwsgierig genoeg bent.
Het is een zacht materiaal, op je lijf voelt het heel lief en het geeft je warmte, maar het kan je daarnaast ook onverbiddelijk fixeren, pijn doen en machteloos maken en laten afzien op manieren die je vermoedelijk zelf (nog) niet bedenken kunt.
Langzaam zal ik stukje bij stukje je bewegingsvrijheid ontnemen met als doel je willoos te maken voor de pijnigingen die ik bij je in petto heb.
Of zal je uiteindelijk opgetakeld worden en hoog boven de grond schommelen bij alles wat je “gedwongen” wordt te ondergaan, simpelweg omdat je geen enkele uitweg hebt om gebruik van maken.
En jij misschien zelfs, bij jezelf, ontdekt dat het enige woord wat je die uitweg wel kan bieden, niet is waarvan je dan gebruik wilt maken. Omdat dit zo speciaal is dat je het maar wat graag wil doorstaan. Die grens niet alleen opzoekt maar ook nog wel verlegt.
Mijn touwen gebruiken als solo materiaal of als extra, bij één van mijn andere mogelijkheden.
De grootste lol beleef ikzelf als ik de vrije hand heb in wat er in mijn gedachten ontstaat. Wat ik jouw graag wil laten ervaren en welke beleving ik je wil geven om in mee te kunnen nemen.
Nu inmiddels heel veel jaren verder is werken met touw één van mijn absolute favoriete bezigheden waarin ik steeds meer uitdagingen van mijzelf tegen kom. Mijn fantasie een onophoudelijke vaart heeft kunnen maken en mij keer op keer meeneemt naar nog meer mogelijkheden die ook kunnen.
Is touw voor mijzelf iets geworden waarin ik mij verliezen kan, de tijd geen duur meer heeft, een begin een eind kan blijken te zijn.
Waar mijn onverwachte creativiteit soms, zomaar een kunst vorm blijkt te zijn en mij mee wil nemen op nooit dezelfde, maar altijd een verrassende, nieuwe reis.
Waarmee ik regelmatig een gevecht met mijzelf, bij mijzelf aan mag gaan, omdat perfectie botst met spontaan ontstaan. En ik iets kan creëren, maar mijn touw zegt welke eindvorm het worden zal.
Waar er niets een hogere mate van intimiteit, closeness, en met elkaar verbonden zijn, geeft.
Ik hoop er in elk geval nog heel veel mooie ontdekkingsreizen mee te kunnen maken en mij nog vele malen te laten verrassen over dat wat ik heb laten ontstaan. Waarbij ik jouw heb kunnen gebruiken als mijn witte canvas.
Durf je?
© Mrs. Jacqueline